اِسکرام و نظم دوست داشتنی
بسیاری می‌گویند نظم زیاد، زندگی را ماشینی میکند و چنین زندگی جذابیتی ندارد.
خوب شاید درست باشد اما در مورد مهندسی نرم افزار عکس این موضوع صادق است. اساسا منطق انسان، نظم در جهت رسیدن به یک هدفِ خوشایند را می‌پسندد هر چند که احساس به ظاهر با آن مخالفت میکند. (مشخصا با توجه به اینکه مغز بر اساس دریافت و تحلیل الگوها کار میکند به دست آوردن یک الگوی منظم بسیار راحت تر است.)
این نظم دوست داشتنی را برای انجام یک کار گروهی در نظر بگیرید که چه کمک حالی است…
اسکرام (scrum) یک روش توسعه نرم افزار به صورت چابک است. روش کار اینگونه است که هر روز توسط تیم اسکرام جلساتی برای گروه برگزار می‌گردد و همه اعضای تیم باید به سه سوال پاسخ دهند:
- از آخرین جلسه که تیم داشت چه کار کرده‌اید؟
- با چه موانعی مواجه شدید؟
- در جلسه بعدی چه چیزی برای ارائه دارید؟
این نشست های روزانه به “جمعی شدن آگاهی ها” کمک میکند و مشکلات، زود هنگام کشف و رفع می‌شود.
در کتاب pattern languages of program design گفته شده:
در اسکرام وجود آشوب امری محال فرض می‌شود.
مدل های توسعه، همگی یک هدف دارند: “رفع عدم قطعیت”
مهندس نرم افزار عدم قطعیت را بخش ذاتی پروژه در نظر می‌گیرد اما اگر از روش‌هایی همچون اسکرام بهره ببرید، بحث فرق میکند.